بدون شک فیلم هیولایی لرزش یکی از کلاسیک های این شاخه است. شما می دانید که من در مورد Tremors صحبت می کنم. داستان شهر دور افتاده پرفکت در نوادا و مشکل کرم های غول پیکر آن در حال حاضر کاملاً مشهور است. بیایید بررسی کنیم که چرا Tremors یک فیلم عالی است. خلق موجودی جذاب با جلوه های عملی دیدنی با بودجه کوچک کار آسانی نیست. وقتی فیلم را تماشا می کنید با اثری دیدنی روبرو می شوید، و اصلاً به نظر نمی آید در خلق کرم های غول پیکر کم کاری شده باشد. در واقع اجرای چنین کاری در آن زمان(۱۹۹۰)واقعاً درخشان بوده است. فیلمِ لرزش اثری است که کاملاً درک کرده باید از مقیاس کوچکش به نفع خودش استفاده کند. بگذارید چند مورد را روشن کنیم وقتی می گویم "مقیاس کوچک"، من در مورد اندازه واقعی داستان صحبت می کنم. برای مثال ما با منطقه ای کوچک روبرو هستیم که کمتر از بیست نفر در آن زندگی می کنند، و تهدیدی که آنها با آن روبرو هستند مسئله ای برای جهان خارج از آن ایجاد نمی کند. فیلم لرزش نیازی به نگرانی در مورد چیز بزرگتر از داستانی که می گوید و شخصیت هایی که با آن بازی می کند ندارد. این احساس انزوا به نفع Tremors است. این موضوع اجازه می دهد تا خطر بزرگ احساس شود زیرا این یک اختلال بزرگ برای یک جامعه بسیار کوچک است.
خوشبختانه، این جامعه سرشار از شخصیت ها و بازیگران پدیده است. تک تک اعضای گروه دقیقاً کاری را که باید بکنند را انجام می دهند. البته، نمایش های اصلی کوین بیکن و فرد وارد لذت فوق العاده ای هستند. وال و ارل یک دوقلوی پویا هستند که بلافاصله دوست دارند بامزه، خنده دار و باورنکردنی به نظر برسند. آنها به عنوان دو کارگر یا ِ فقیر که فقط روز لعنتی اشتباه را برای ترک شهر انتخاب کرده اند واقعاً عالی هستند. و البته به شکل ویژه باید به زوج دیوانه و پُر از سلاح فیلم با بازی های مایکل گروس و ربا مک اینتایر اشاره کرد که در پایان بهترین نمایش و اجرای فیلم را تجربه می کنند. من مطمئن هستم که برخی از شما وقتی چنین حرف های جسورانه ای را که من پیرامون فیلم لرزش بیان کردم را خواندید ابرو خود را به نشانه تعجب بالا کشیده اید. اما بدانید آرواره ها یکی از فیلم های مورد علاقه مطلق من در تمام دوران است؛ و وقتی می گویم Tremors به بزرگی Jaws است، این دقیقاً همان چیزی است که من به آن اعتقاد دارم، و من نسبت به این مقایسه بحثی ندارم. فقط یک تفاوت بزرگ بین این دو وجود دارد: Jaws دارای شخصیت های دراماتیزه تر و بزرگ است و Tremors تماماً این گونه نیست. فیلم لرزش ضربات شخصیتی زیادی دارد، اما هوشمندانه می فهمد که نیازی به خیلی پیچیده کردن آنها ندارد. در حقیقت سادگی آنها یک دارایی است. روابط عاشقانه بین وال و دانشجوی زله شناسی Rhonda (فین کارتر به عنوان یک نِرد عالی) بسیار سر راست و قابل تحسین است.
فیلم Tremors اثری نیست که از حفره های عمیق تر به زندگی جدی شخصیت هایش متمرکز شود. بلکه این فیلم داستان ساده را در شخصیت های خود منعکس می کند. فقط به این دلیل که آرزوهای شگفت انگیز Tremors در همان سطح Jaws قرار ندارند به معنای این نیست که این فیلم کوچکتر یا رده پایین تری است. لرزش اهداف بسیار مشخصی را برای خودش تعیین می کند و در هر نوبت آنها را برآورده می کند. در عین حال، لرزش همان نوع هیجان و ماجراجویی را که در آرواره های اسپیلبرگ پیدا می کنید، ارائه می دهد. کارگردان ران آندروود بر روی دوربین و سرعت ویرایش و کنترل صحنه مهارتی عالی دارد، و همراهی این مهارت با فیلمنامه SS Wilson & Brent Maddock - که شایسته ستایش زیاد در مورد نحوه دستیابی به تشدید در مورد هیولاها است؛ فیلم لرزش را در یک سطح عالی و قابل ستایش قرار داده است. این فیلم اصراف کار نیست، و فقط به همان اندازه که برای هر شخصیت انرژی نیاز دارد صرف می کند تا مشخص کند که چه کسانی هستند و عملکرد آنها در این جامعه چگونه است.
البته، ما نمی توانیم در مورد Tremors صحبت کنیم بدون اینکه درباره گروبوئید ها حرف نزنیم. این جانوران زیرزمینی به راحتی یکی از بهترین هیولاهای فیلم در تاریخ رسانه و مدیوم سینما هستند. از زمان نمایش تا نابودی آنها، این کرمهای غول پیکر شگفتی کاملی از اثرات و جلوه های عملی خیره کننده هستند. و همانطور که قبلاً نیز اشاره کردم، فیلمنامه در تکامل دانش ما درباره موجودات، کار فوق العاده ای انجام می دهد. در ابتدا، آنها به نظر می رسد مارمولک های کوچکتر هستند. سپس، ما می بینیم که اینها فقط بخشی از زبان یک حیوان بزرگتر هستند. و برای بهتر کردن اوضاع، گروبوئیدها قادر به شناختن الگویی هستند که یاد می گیرند چگونه از شکارچیان خود پیشی بگیرند. این موجودات شبیه به حیوانات معمولی عمل می کنند، و همین به آنها شخصیت می دهد. مانند ه در آرواره ها، گربوئیدها نیز چون تهدیدی هوشمند در باغچه های کارتونی به دنبال طعمه خود می گردند. من می توانم ادامه دهم و در مورد چگونگی بزرگی گربوئیدها بازهم حرف بزنم، اما مطمئن هستم که لازم نیست شما را قانع کنم.
آنچه امیدوارم شما را متقاعد کند وضعیت کلاسیک Tremors است. من در مورد کالت کلاسیک یا ژانر کلاسیک حرف نمی زنم، اما لرزش یک فیلم شبه کلاسیک واقعی است. دلایلی وجود دارد که می توانم در مورد این موضوع که چرا Tremors به اندازه آنچه که باید مورد احترام قرار بگیرد، اما نمی گیرد گمانه زنی کنم. ولی شاید عمده دلیل آن به گفته خیلی ها سادگی آن باشد. فیلم های ترسناک دهه نودی زیادی هستند که مورد کم توجهی قرار گرفته اند. اما به هر حال Tremors یک فیلم برجسته است. در دنیایی بهتر از این 'لرزش' حتماً یک اثر درخشان سینمایی به شمار می رفت، بیایید به این ترتیب به خودمان دلداری دهیم.
درباره این سایت